Als kind het leven bezongen.

Wat ik meemaakte, goot ik in een geïmproviseerd lied, wat in mij leefde, kwam er zingend uit! Achter in de auto, op de wc, tijdens het spelen, altijd was ik aan het zingen. Uiteraard zong ik als kind mee in het koortje in de kerk, in het schoolkoor voor een optreden, maar ook thuis in mijn kamer zong ik luidkeels mee met mijn favoriete nummers.

Zingen mijn therapie.

Tijdens mijn opleiding muziektherapie kwam ik tot de vaststelling dat zingen niet meer vanzelf ging. In de loop van de jaren was zingen een activiteit vanuit het hoofd geworden, de spontaniteit was verdwenen. Een jarenlange zoektocht volgde, op zoek naar een manier om weer vrijer te zingen. Het was een boeiend proces met zangworkshops, zangcoachings, zanglessen, zangervaringen,… Niet zonder slag of stoot want ik moest me eerst bewust worden van de dingen die in de weg zaten: emoties, herinneringen, ervaringen, gedachten, … Deze hadden allemaal een invloed op mijn stem, op de spieren rond mijn stem, op mijn hele lijf. Het werd een boeiende reis naar binnen, een proces waarin afwisselend aandacht was voor het fysieke van mijn stem en de psychische dingen die eronder zaten. Maar het hielp, ik voelde mijn stem ‘krachtiger’ worden, ik voelde steeds meer vrijheid om mijn stem te laten klinken, ik kon vrijer ademen en tegelijkertijd voelde ik mij ook krachtiger en vrijer in het leven staan. Zingen werd mijn medicijn, mijn anti-depressivum. Zingen maakt me bewust van wat er binnenin me leeft, zingen heelt, zingen is de barometer van mijn ziel. Een jarenlang proces bracht me bij wie ik diep van binnen ben, mijn meest authentieke zelf. Daardoor had ik ook een betere connectie met mijn innerlijke wereld, met mijn passies, met mijn drijfveren en met mijn omgeving.

Zingen mijn job.

In mijn job als muziektherapeut in wzc ’t Pandje mocht ik nog verder de kracht van mijn zingen ervaren. Mijn stem is mijn meest pure, meest authentieke, meest persoonlijke, meest kwetsbare instrument. Maar net door die kwetsbaarheid raakt ze gemakkelijk de gevoelige snaar van de luisteraars. Ik mocht ervaren hoe mijn stem troost en rust kan brengen bij bewoners met dementie, hoe de spanningen oplossen rond een sterfbed, hoe mijn stem tijdens een begrafenis ruimte geeft aan de vele emoties. Die kwetsbaarheid, zichtbaar door een dementieproces of door een nakend sterven, daarmee kan ik op een zachte manier in contact komen met muziek. Dat contact is helend… Ik voel me vereerd dat ik keer op keer zingend aan een sterfbed mag gaan zitten. Door de kwetsbaarheid van alle aanwezigen gebeuren daar zoveel mooie dingen. Alle franje is er vanaf. Bijna iedereen wordt een pure versie van zichzelf. Het is mooi om die kwetsbare kant, die zachte kant, die pure kant van mensen te mogen ervaren. Het heeft me doen beseffen waar het, voor mij althans, in het leven om gaat: jezelf zijn, je laten leiden door je vuur vanbinnen, vertrouwen op wat de toekomst brengt, ruimte geven aan wat je voelt, op zoek naar manieren om dicht bij jezelf te blijven…

Kom jij zingen bij Agrimonia?

Deze ervaringen deel ik heel graag met anderen in groepsworkshops, in individuele begeleidingen, op mijn podium en in palliatieve situaties. Bij mijn volledige aanbod staat de vrijheid voelen om helemaal jezelf te zijn centraal. Als mensen stervende zijn, nemen ze gemakkelijk de vrijheid om helemaal zichzelf te zijn. Maar het is jammer dat dit vaak niet al veel eerder in het leven kan. Tijdens de workshops en begeleidingen zal dit voor mij altijd centraal staan; iedereen mag helemaal zichzelf zijn, wie ze in wezen zijn. Als dat moeilijk is, kunnen we samen op zoek naar hoe het wel kan. Ook op mijn podium wil ik graag mensen ontvangen die graag een stuk van zichzelf willen laten zien. Ik wil een veilig kader scheppen waarin ze hun ding kunnen doen voor een publiek, ook al vinden ze dat misschien mega-spannend. Het is zo mooi als daar ruimte voor is!